Beklerken Savrulan Zaman Kırıntıları

[vgokhan]

Beklerken Savrulan Zaman Kırıntıları



Her gece seni bekliyorum. Beklediğim zamanlar büyüyor, kocaman fikirler
yumağı oluyor. Gelip tam göğsümün ortasında duruyor. Beklemek ağır
işçiliktir. Kim ki bekler, ölümden daha zor bir sona doğru yürüyor
sanır kendini.
Beklerken Savrulan Zaman Kırıntıları

Akrep ve yelkovanın seninle inatlaştığını hissedersin beklerken. Düşman
olursun güne, geceye. Ben ne zaman seni beklesem bu şehirde; nefretim
artar. Şiddetli kalp çarpıntılarından yığılıp kalmamak için, tutulurum
her ayağa kalktığımda. Beklemek, bir ömrü rendelemek demektir. Sevgini
sınarsın her geçen dakikayla birlikte. Cinnete çeyrek kala yakalarsın
ruhunu, beklemek, hiçbir okulun veremediği büyük bir tekamüldür insana.

Seni beklerken, midem acır, büzülür
hatta. Gözyaşlarımdan daha hızlı akar içime hasretim. Kendimi oyalamak
için ne varsa saldırırım. Bir kitap açarım, özellikle en heyecanlı
yerinde bıraktığımı, aynı sayfayı onlarca defa takip eder gözlerim.
Aklım sende, ruhum seni beklerken kapının önünde, anlayamam.

Zaman, aynı aralıklara sahip olamaz bana sorarsanız. Dostlarla masa
başında keyifli sohbetler ederken, hızla akıp giden o zaman; seni
beklerken nasıl bu kadar uzun sürebilir? Kalleş bu zaman, kalleş! Hep
ihtiyacım olduğunda yok oluyor ortadan. En çok da seni beklerken;
geçmek bilmiyor şu saatler.

Sevgilim, bu gece zamanla kavga ediyoruz yine, gel ayır bizi. Bu
beklemeler korkutuyor beni, hiç çalınmazsa kapım, bir daha hiç
göremezsem gülen gözlerini? Çok uzun gecelerim oldu benim daha önce ama
en çok seni beklerken bitmez gibi geliyor bu koca karanlık.

Sen gelmeyince, bedenim parçalanıyor. Sensiz geçen her saat, bir yanımı
alıp götürüyor. Hiç oluyorum sonunda, sonsuzlukta asılı kalıyorum.

Şu beklemek yok mu? İlk kim bulmuşsa insanlığa ait bu zulmü, lanet
ediyorum. Eski bir şarkı geliyor aklıma. “ Seni beklerken duydum
annemden, saklarmış veda mektubunu benden, evlenmişsin şimdi bir
esmerle!” Ne zaman beklemeye başlasam seni, sonunda annem elime bir
mektup tutuşturacak sanki…
Her
gece seni bekliyorum. Kavgam hiç bitmeyecek zamanla. Geldiğinde su gibi
akıp geçen saatler, bana düşman olmalı. Yokluğunun savurduğu
yalnızlığım, tırmalarken kalbimi, uykusuzluğu dost edip kendine, ömrümü
çürüten şu zaman; ben istiyor acaba? Uzaktan bakıp halime, için için
gülüyor mu? Gel sevgili, gel güldürme bana saatleri.

Her bittiğinde tekrar başlayan yeni gün, bana bir eziyet daha sunuyor.
Sen yoksan, eksik kalan yanım dolmuyor. Gelmelisin ve tükenmeli bu
ezeli kavga. Yol bitti, gece bitti, sesim, nefesim bitti. En bitmiş
halimle karşısında duruyorum zamanın, savaşta yara almış askerler gibi,
dimdik ve onurluyum. İnancım var, biliyorum geleceksin!
Belki de doğrusunu üstat Tanpınar söylemiştir: Ne
yapar ne eder, gidip de gelemeyenler, beyhude bekleyenler! Biz ayın
çıplak arsasında savrulan zaman kırıntıları. Nerden bilelim bunları?
KAYNAK:kadin.tr.msn.com