Verdiğim Tüm Sözler Hükümsüzdür!

[vgokhan]

Verdiğim Tüm Sözler Hükümsüzdür!



Kalp yorgunluğu nedir bilir misiniz? İçiniz üşür bazı geceler, tan
vakti bir bıçak yarasının izi gibi, sızlar gönlün kabuk bağlamış
yerleri. Bazen çok sevda artığından, bazen sadece yoksunluktan,
kendinizi ruhun uçurumuna bırakıverirsiniz.
Verdiğim Tüm Sözler Hükümsüzdür!

Şu hayat denilen, kimine çok uzun, kimine kısacık bir an gibi gelen
yolculuk; neden bunca yükü vurur sırtımıza? Hep acelemiz varmış gibi,
telaşlı, üzgün, yorgun, az keyifli genelde mutsuz, içinde hep “daha”
taşıyan bu koşuşturma neden? Daha zengin, daha mutlu, daha güzel, daha
yalnız, daha çok ve bir dolu “daha” yüklü sıfatlarla örülüyor çevremiz.

Günler kendini tekrara başladı
burada. Gönüllü yaşam mahkumluğu böyle olmalı. Geldik ya bir kere,
tekamül etmeden dönmeyeceğiz. İyi ama ruhumun dayanacağı bir direk
bulmak lazım. Elinde tuttuğu bir torba bile ağır gelirken insana,
yüreğe basan bunca ağırlığı neyle taşımak gerekiyor?

Kalbin hasar almışsa bir kere, zamanla su alıp batarsın. Gemiler gibi
işte! Hani deniz kıyısına çekilip, ölüme terk edilmiş, ileride
parçalanıp başka işlerde kullanılacak demir yığını muamelesi gören
gemiler vardır ya, işte onlar gibi, yüreği de kıyıya çıkıyor insanın
bazen. Bakıyorsun, ileride başka bir iş için kullanılacak bir organdan
öteye gitmiyor.
Bunları düşününce,
dedim ki, bütün sözlerim geçersizdir. Attığım imzalar, verdiğim tüm
yeminler, antlaşmalar, kontratlar, aşka dair ne demişsem sevdiğime,
hepsi hükümsüzdür.
En azından
dürüst bir duruş olur bu! Öyle ya, evlenirken söz vermemiş miydik? İyi
ve kötü günde, hastalık ve sağlıkta yan yana duracağımıza; ben kendi
adıma verdim. O zaman eşim olmak isteyen adam da aynı sözü vermişti.
Boşandık, tüm sözler hükümsüzdür.

Aşkın en yoğun zamanında, bir gece yarısı sevişmesinin ortasında, daha
terimiz soğumamışken, tenimize başka ten değmeyeceğine yemin eden bir
adam da hatırlıyorum. Bana da aynı şeyi tekrarlatmıştı üstelik. Aklıma
başka bir erkeğin kollarında olduğun geldiğinde bile çıldırıyorum
demişti. O sözlere ne oldu peki?

Yeminler ve antların, aşkın bitişi ile bittiği yargısı çıkıyor ortaya,
bu durumda, yapacak pek bir şey de yok gibi görünüyor. Aşk, var olduğu
anın dışında yaşamıyor. Taahhütlerimi herkes kadar tuttum, herkes kadar
bozdum.
Dün gece yarısı, etrafta
sessizliğini korurken karanlık, çıkıp balkona bir sigara yaktım. Bu
şehri seyrettim uzunca, ışık yanan evleri, uyumamış insanları, her
yanan lambanın bir hayatın uzak işaretleri olduğunu düşündüm. Kaç
yaşama tanıklık ediyorsa manzaram, o kadar sevda kırıkları dolu
etrafım. Hepsi birisine, tutamadığı bir söz vermiş olmalıydı. Hatta,
evliliğini, ilişkisini devam ettirenlerin bile, ilk zamanlar verdikleri
yeminlere ne kadar bağlı kaldıkları da soru işareti yaratıyor kafamda.

Genetik olmalı, Adem ile Havva’yı hatırlayınca, Tanrı’ya verilen sözü
bile tutamayan insanoğlu, kendi cinsine söylediğini ne kadar süre
koruyabilir ki? Kafam bozuldu benim, verdiğim bütün sözler hükümsüzdür,
hepsini ikinci bir emre kadar aşklarımın üstünden çekiyorum.

Bir daha hiç seviyorum demeyecek miyim? Elime başkası değemez, bir daha
kalbimi kimse alamaz, seninim, ölene kadar gibi cümleler söylemeyecek
miyim? Bunun cevabını şu anda vermek zor. Mantığım söylemem diyor ama
ben aşkı görünce, hemen yolunu değiştirip, ardı sıra koşan deli kadının
biriyim. Belli olmaz! Kaç sarhoş tövbe edip, tekrar içmemiş mi?

Kalbimi kıyıya çektim. Su aldıkça batışını izliyorum. Bu yüzden ettiğim
hiçbir yeminin geçerliliği yoktur. Eski sevdaların da sözlerinin
arkasında durup bakmıyorum. Şimdi, kim hangi gönülde bitmeyecek sandığı
sevgisine yeminler ediyorsa, orada kalsın. Ben bir müddet daha, en
azından yeni bir aşka kadar, kimliğimle birlikte hükümsüzüm!
KAYNAK:kadin.tr.msn.com

[aquanox]