Seninle Olamadıklarımız

tarafından **vgokhan** Cuma Kas. 14, 2008 6:52 pm

Bir sabah karşılıklı oturup taze demlenmiş birer bardak çay içemedik. Çıtır
çıtır kızarmış bir simidi bölüşüp yiyemedik.Sabahlar olmadı!

Kış güneşinin odayı ısıtan sıcağında dizlerimde uyumadın. Çünkü, güneş bize hiç doğmadı!

Gözlerinin içine heyecanla bakamadım; bakışlar donmadı! Dudağıma kondurduğun ilk busede yüzüm kızarıp, avuç içlerim terlemedi.

Senden kaçışlarımın nedenini sabahlara kadar hiç düşünmedim. Telefonuma gelen mesajlarına gülümseyemedim.

Sana hiç sevgilim diyemedim.
Sen arabayı hızlı kullanıp yüreğimi ağzıma getirmedin; ben yavaş kullan arabayı, diye çığlık atmadım…

Sen cep telefonunu bana verip uykuya dalmadın; ben telefonuna gelen mesajları, aramaları kontrol edip, hiç karıştırmadım.

Ne sen bana güvendin ne de ben seni kıskandım.

Olamadık ‘biz’ ...

Gündüzleri geceye taşıyamadık işte, sabahları uyanamadık…

Türk kahvesi içip fallarımıza bakamadık…Hiç şarkımız olmadı mesela...

Bir resimde beraber yer alamadık!

Seninle yaşanan hiçbir an’ı hafızama kaydedemedim.

Çünkü merhaba ile elveda arasında kalmayı umursamadık ve aslında kaybetmekten hiç korkmadık.

Şimdi bunca yazdığım ‘olamadıklarımızı’ aslında olduğumuzdan mı yoksa unuttuğumuzdan mı üzgünüm işte onu bilmiyorum!

Yani cesaretimizle mi övüneyim yoksa korkaklığımızdan mı utanayım bilemedim!

Olamadık aslında sevgilim, biz hiç 'biz' olamadık…
KAYNAK:porunbesohazan.spaces