NEFESSİZLİĞİN ÖZLEMİ

[vgokhan]

Ölümsü bir adımsa yalpalayan bedenime gölgen

Donuk dilim, geçmiş ölüm, ve hala diri...

Uzak kentlerin kıyılarında öldüm

Ve hep oralarda esridi içim

bir sağanak gibi boşaldı geceme sarfettiğim her nefes

ölemedikçe ben,

yalnızca teninde yeşeren sözcükler büyüttüm,

o çağıran eşikte

kapalı dudaklarımın iç kesiklerinde

sancılarla yaşayan

Aşksız ve yağmursuzsa

Sararan her yaprak özler toprağı

ölümü özler gibi.

Her ses her sözcükte öyledir

Kendimde ölüyorum ben

Yırtıyor boğazımı sesim

Ağlayarak kavuşuyor kelimeler

Bitemedim,

Özlem ile soluyorum zamanı

gidemedim

ne yazık ki, hala yaşıyorum.