AĞLADIĞIMDA MENDİLİM OL....

[vgokhan]

Dün yine gökyüzünün masmavi görkemi ve hayalini çizdiğim bembeyaz
bulutlarının altında seni bekledim. Uzaklarda gülümseyen gökkuşağının
renkleri içinde aradım seni, yoktun. Yokluğun, bir canavarın dişlerinde
yüreğimi kemirip duruyor. Yokluğun cehennemim, yokluğun zifiri
karanlığım, zindanım oldu. Belki, bir köşeden çıkıp gelirsin diye bütün
gün seni düşleyip, gözlerim ufukta, kucağım dolu sevgi, yüreğimde
binbir umut yeşertip ve ölesiye bir özlemle bekledim seni, gelmedin...
Seni ne kadar özlediğimi bilmiyorsun. Bir bilsen seni ne kadar çok
özlediğimi; dağları, tepeleri aşar, denizleri, ovaları devirip gelirdin
bana...

İçim özleminle nasıl dolup taşıyor, özleminle nasıl
tutuşuyor bir bilsen. Yüreğimin bütün bentleri paramparça sensiz. Şimdi
yüreğimin her kıyısından özlem sızıyor. Yüreğime de söz geçiremiyorum
artık. Biz bu dünyada seninle çıkarsız, yalansız, hilesiz hesapsız
sevdik birbirimizi.. Yüreğimizin bembeyaz tuvaline maviyi fonlayarak ve
aşkın da kıpkızıl resmini de çizerek; insanları, kuşları, dağları,
çiçekleri, suları da öyle hilesiz sevmiştik.

Biz seninle bütün engellere rağmen, bitmez tükenmez bir azimle sevginin doruğuna erişmek
için tırmandık hayat yokuşunu. Ve bitip tükenmeyen bir aşkla sevdik
birbirimizi. Biz seninle uzak dağ başlarına yazdık umutlarımızı.
Denizlere, dalgalara, fırtınalara, acılara, korkulara, uçurumlara
yazdık sevdamızı. Biz seninle kanatları sevdalı iki güvercindik mavi
göklerde. Kanat çırptıkça yükseldik sevdalara, yükseldikçe sevdalara
avcılar düştü peşimize.

Zamanın acımazsızlığına, aramızdaki
mesafelere, etrafımızdaki çirkinliklere, günübirlik aşklara,
saldırılara, satılık sevgilere rağmen, biz yine de yüreğimizde hiç
sönmeyen bir yangınla özledik birbirimizi, en kutsal aşkla sevdik,
kirletmeden umutlarımızı bekledik....

Senden ayrılalı günlerin, ayların, yılların nasıl geçtiğini bilemez, hesabını tutamaz
oldum. Her seher uyanınca dağların esen rüzgarlarına açıyorum
penceremi, o ölümüne özlediğim kokunu getirir diye. Bir nebze de olsa
dindirir yada söndürür diye yüreğimdeki özlemin ateşini...

Her gece menekşe rengi gözlerini demledim hayalimde. İpek saçlarını,
sevdalı gülüşlerini, inci dişlerini demledim. Ne çok severdin yayla
yollarında türküler söylemeyi, ellerimi avucunun içine alıp, başını
göğsüme dayamayı. Şimdi her gece, insana hayat veren ve yüreğime nakış
nakış işleyen sevda sözlerin dolaşıyor kulaklarımda , paylaştığımız
ümit dolu tatlı hayalleímiz.

Yılmak yoktu bizim için bu yolda.
Ağlamak, sızlanmak yoktu, geriye dönmek hiç yoktu. Zordu, çetindi bizim
sevdamız ama her şeye ve çekilen tüm acılara değerdi. Sabır diyordun.
Sabrı, ümit etmeyi, sevmeyi, zorluklara karşı direnmeyi de senden
öğrenmiştim. Konuşurken insanın yüzüne dosdoğru bakmayı, dürüst ve
namuslu bakmayı, merhameti, acımayı, insan gibi düşünmeyi senden
öğrenmiştim. Senden öğrenmiştim sevdalara türkü yakmayı...

Şimdi Ren nehrinin kıyısında dalgın bakışlarla dalıp dalıp gidiyorum
uzaklara. Gökyüzü masmavi ve saatler yorgun bir su gibi akıp gidiyor
gözlerimde.. Ufka, gökmavisinin kızılla birleştiği o ince sıcak ve
yumuşak çizgiye bakıyorum. Bir kuş gelip konuyor saçlarıma, yüreğimi
ipekten kanatlarına sarıp sana gönderiyorum...

Seni düşünüyorum. Seni düşünmek gökyüzü olmak gibi bir şey bazen, ya da
rotası belli olmayan bir gemiye binip, yeni iklimlere yelken açmak
gibi. İnsan olmayan bir adada inip, Robinson gibi insansız bir yaşam
kurmak istiyorum. Ve o adada bir ömür yalnız seni beklemek istiyorum...


Saatler su gibi akıp gidiyor. Bir gemi yanaşıyor kıyıya, inen
yolcuları izliyorum, sen yoksun. “ Kahretsin !”. diyorum.” Ne olur
çıkıp gelse, sarılsa boynuma.” Bir gemi uzaklaşıyor limandan. Suların
devinimleri akıyor gözlerimde, karışıp gidiyor uzaklara... Seninle suyu
pırıl pırıl bir pınarın başında buluşmak, ellerini tutmak, yüreğinin
sımsıcak yerinden, menekşe gözlerinden, narçiçeği dudaklarından öpmek,
serin nefesini doyasıya içmek ve doyasıya içime çekmek geçiyor
içimden... Sonra sarılıp, sımsıkı kucaklamak ve sevinçten havalara
uçmak geçiyor ...

Ağladığımda mendil, güldüğümde kahkaha,
susadığımda su olmanı, uyuduğumda rüyalarıma girmeni, her sabah
alnımdan öperek uyandırmanı istiyorum...

Her gece kuş olup
sana doğru uçmak, ardında serin rüzgarlar bırakarak, dağlar, denizler,
ormanlar aşıp, bir pınarın başında menekşe gözlerine konmak geçiyor
içimden. Dalgın bakışlarından, sevdalı yüreğinden öpmek geçiyor. O an
bütün ağaçlar diz çökmeli diyorum, özleminle kanayan yüreğime. Bütün
yıldızlar göz kırpmalı mutluluklara. “Allahım bu kadar mutluluk çok.”
deyip, ellerimi gökyüzüne kaldırıp ağlamalıyım. Gökler de ağlamalı
benimle, bulutlar, ırmaklar, yıldızlar da ağlamalı...

Şunu bilmelisin ki, nerede olursam olayım, hangi iklimde kalırsam kalayım,
vakti geldiğinde bir gün mutlaka, yüreğim alıp beni sana getirecektir.
Ben buna bütün kalbimle inanıyorum, sen de bütün kalbinle inan. Hiç bir
yol bilmesem de, gelmeye kalmasa da mecalim geleceğim inan... Bekle...

Sevgiler büyüttüm kır çiçeklerinden, güneşin kanını emen
umutlar yeşerttim bahar renginde al yeşil
dağlarda kar erirken ceylanlar emzirdim
melekler uyandırdım her tan ağardığında
toplamak için bütün düş kırıklarını aynalardan
yıldızlarla selam yolladım sana
ve her gece mavi bir kuş tutup avuçlarıma
dudaklara gül ve rüzgar iliştirdim dağların doruklarına
gelmedin.

upuzun köprüler kurdum içimdeki yolculuklara sana kavuşmak için
beyaz günlere uzandım beyaz atlarla, sana getirsinler diye umutlarımı
seninle öpüşürken
beyaz beyaz güvercinler kanat çırpıyordu mavi göklerin burçlarında
bütün ayrılıkların, savaşların, ihanetlerin üzerine bir çizgi çekiyordum
en güzel barış çiçeklerini versin diye dünya

ak alınlı taylar koşarken alnımın çayırlarında
al türkülerle inledim lekesiz sabahlara her bahar
özlemler kanatıp gecelerin sayfalarında
mavi rüzgarların terkisinde sevgiler yolladım sana
çoğaldıkça çoğaldı çılgınlığım
kanımda milyonlarca yıldız tutuştu
alevler içinde parlayan nehirler aktı yüreğime her defasında
her suyun sesine bir damla gözyaşı bıraktım senin için
gül desenli yaylalara bilmedin

bilki sensiz uzak bir dağbaşı ıssızlığıyım
yoksan ürpertilerde tiril tirildir yapraklarım
seni özlemenin korkunç girdabında
göğünü ve yönünü yitirmiş göçmen bir bulut olup
her gece uçurumlara ağlarım

hasret ateşine bürünürken geceler
uzun ayrılıkların dağladığı sevdalarda
korkunç alevler içirdim seni seven yanıma
iç çekmeyi öğrendi bir yanım, acı çekmeyi bir yanım
ve ardından oturup ağladım küskün ırmaklar gibi
karışıp gitti gözyaşlarım çağlayanlara
silmedin

ey kırçıl saçlarımda yıldız tutuşturan
alıp savuran yangınlara yalnızlıklara
hazan bahçelerinde yaralı bir güldür kalbim şimdi
dört mevsim aşkı kanayan
sen ki, yüreğimde demlenen aysın her gece
gözlerimde çiçeklenen aşk
uzun saçlı hasretimsin
geçen bütün mevsimlerde seni bekledim
gelmedin

özlemlerle yaralı bir yağmur bulutuyum şimdi
firari bir hüznün girdabında yitirdim güldesenli sevinçlerimi
bil ki, çağlayan bütün nehirler benim gözlerimdir
benim yüreğimdir ağlayan bütün denizler
su içtiğim bütün pınarlarda seni susarım
seni sorarım geçtiğim bütün yollarda
düştüğüm her uçuruma bir tutam çiçek bırakır gibi
bir tutam kor ve bir demet gözyaşı bıraktım senin için
gelmedin bilmedin silmedin...

Bir gün gökyüzü gülünce ve geçince üşümesi kalbimin
bütün hasretleri yükleyip rüzgarın kanatlarına
yüreğimde taşıdığım sevda aleviyle
upuzun yollardan çıkıp geleceğim sana... Bekle...

atros17c1990.spaces.live.com/blog/


AŞKIM BENİM SENİ ÇOK AMA ÇOK SEVİYORUM.......