Otobüs Durağında Bir Hayatı Düşünmek

[vgokhan]

“…bir gece uyandıkça yanımda görmek için seni,
bin kere uyudum…
sabah yola çıkmalı,
durup eşyayı dinlemekten iyidir yola çıkmak…”
Son
zamanlarda akşamüstü kendimi dışarı atmanın yollarını arıyorum. Haliyle
nere gitsem ne yapsam diye düşünürken evin yakınındaki bir otobüs
durağını keşfettim. Gayet şık ve konforlu, aydınlatma sorunu yok. Ama
kışın fena halde soğuk olacak bir durağa benziyor. Gelip geçen
insanları seyrediyorum da herkesin bir acelesi var. Sormadan edemiyorum
kendime ne bu acele. Evde sizi dört gözle bekleyen çocuklarınız için
mi, dilinde sitem olmadan götürdüklerinize şükredecek bir eş için mi,
vuslatını beklediğiniz bir yar için mi, vaslına ermek istediğiniz bir
Rab için mi. Sahi kaçımızın artık böyle huzurlu ve içinde yaşanılası
şeyler barındıran bir hayatı var.
Farkına vardığım tek şey acele etmem gereken pek birşeyim olmadığı.
Gelip geçen otobüslere baktığımda garip ama bir o kadar güzel bir
duyguya sahip oldum; her geçen otobüste beklediğim ama asla gelmeyecek
birisi olduğunu ve gitmek istediğim ama gidemeyeceğim bir yer olduğunu
anlıyorum. Beklemek ve gitmek hissiyse hem bir o kadar acı hem de bir o
kadar huzur veriyor bana.
Ece aksoy