AŞK KORKUYU KOVAR

[vgokhan]

AŞK KORKUYU KOVAR
Aşk bizi korkunun hantal kanatları altından çıkarır ve sonsuz hayata
fırlatıp atar. İşte, bu nedenle aşk unutulmaz bir heyecan kasırgasıdır.
Enerjidir. Karşı cinsin enerjisi ve sevgisiyle oluşturulan bir
sinerjiye dönüştürülebilirse büyük bir güçtür.

Korku ve onun uzantıları suyun önünü kapatan taşlar gibidir, içimizde
bir şeyleri tıkar. İçimizden geldiği gibi davranırsak kendimizi özgür
hissederiz. Samimiyet bu özgürlükle dalgalanarak yayılır. İçimizden
geldiği gibi davranmamızı daha küçük bir çocukken engellemeye
çalışırlar. Kendi kurallarını dayatır büyükler. Sonra da yalan
söylemememizi bekler, samimi olmak gerekir derler. Hayatın değerli bir
armağan olduğu öğretilmez de yasaklar öğretilir sadece. Yüreğimize
korku tohumları ekilir. Ömür boyu tohumların çiçeklerini yolmakla
geçiren insanlar tanıdım. Kompleksleri ve korkuları hayatı zindana
çeviren insanlar. Onları ne makam, ne unvan, ne güç tatmin eder.
Korkunun esaretinden kurtulamazlar.

Oysa öğrenerek ve eğlenerek, oyunla büyüyebiliriz. Aslında kapı herkese
açıktır, izlenecek yol sadece çok isteyenlerin aşabileceği güçlüklerle
doludur. Başarmak güçlü bir istek ve çok cesaret gerektirir. Korku
burada düşmandır. Korkan sadece paralize olur ve donar kalır. Donmuş
bir hayat! Akmayan bir nehir ne demekse odur.

“Geçmiş ölüdür. Hayat yolunda sırtında ağır bir mücevher kutusu
taşıyarak yürümelisin. Hatalar aslında kötü değillerdir. Eğer biz
bilinçli olursak, hatalarımız değerli bir öğrenimin parçalarıdır. Sana
güç verecek olguların nektarını şimdi emmelisin. Yapabileceğimiz en
büyük kötülük, her sabah uyandığımızda bize sunulan şimdinin çevre
alanlarında dolanmaktır. Geçmişte olanları unut; gelecek senin şimdi
ekeceğin tohumların biçilmesidir. Doğru dürüst bir gelecek elde
edebilmenin en iyi yolu şimdi mutlu olabilmektir.”*

Kendimizle buluşmanın yolu cesaretten geçer. Korku bizi umutsuz ve
geleceksiz bırakır. Beni sindirmek isteyen bir yığın insanla
karşılaştım hayat boyunca. Beni kaba güçle, iktidarıyla ya da unvanıyla
korkutmaya çalışanlara hep acıyarak baktım. O kadar korku doluydular
ki, hiçbir zaman kendileri olamayacaklardı. Benim kendim olma ısrarım
da onların korkularını şişirilen bir koyun gibi patlayacak noktaya
getiriyordu. Beni gözlerinin önünden silmeye çalıştılar. Görmezlikten
gelmeye çalışıyorlar hâlâ. Sümen altında kalsın, belki siner diye ara
sıra bakıyorlar.

Sinmek ve paralize olmak yaşam ağacının içinin boşalması demek. Sadece
emir eri olarak devam etmek anlamına gelir. Ben üstüme atılan
süprüntülerin gönderene hep geri döndüğünü görmenin öğreticiliğini
yaşadım. İnsanı sadece aşk ve sevgi korur. Sevgisi olmayan insan için
yapılacak bir şey yoktur. Bir çocuğun kendisiyle ilgilenmeyen anne
babasına “beni sevmiyorsunuz” diye bağırması bile onları
ayıltmayabilir. Oysa çocuklar gerçekleri gören delici gözleriyle samimi
konuşurlar. Vaktim yok, diyene sevginin zamanı mı olur diye sorarlar.
Sevgisiz yaşam ölü yaşamdır.

Modern zamanların hapishanesini oluşturmak yerine bu zamana bir şey
katmak gerekmez mi? Biz ne verebiliriz diye düşünmeyi denemek yerine
devamlı biz ne alabiliriz diye bakan insanlar…

Devamlı alma peşinde olan insan sevginin de sadece alıcısı olmayı
istiyor vericisi değil. “Ben zamanında verdim anlamadı” diyenler de
var. Buzdolabı satıyor sanki vadesi doldu alsaydın, almadın ucuza
verdim. Elimde kalmadı.

İnsan kendi dışında bir şey olamaz. Sevgisiz ve ilgisiz noktaya gelen
zaten hiçbir zaman derinliğinde sevgi bulunmayan bir bencildir.

“Seninle yalnız değilim, kimse kimseyle yalnız değil gece yıldızlardan da yalnız

Sokağın öfkesi senin yumruğunda

Dudaklarında, şiirin aydınlığı cilalanıyor

Seni seviyorum ve gecenin ödü kopuyor kendi karanlığından.”*

Karanlıktan korkmayın ki karanlığın ödü kopsun. Şifre: Seni seviyorum.

* Luis Espinoza Yüreğin Yolu