Kadın Dudağında Sahte Kahkahalar..

[vgokhan]

Kadın Dudağında Sahte Kahkahalar...

Yan masadan kahkahası geliyor,
dudaklarındaki kırmızı rujun yarısı gitmiş kadının. Üstelik hiç de komik
değilken anlattıkları adamın.



Kadın Dudağında Sahte Kahkahalar...

O kadını düşünüyorum bütün gece boyunca. O masada kimle
oturduğunu da biliyor, aslında hikayenin komik olmadığını da ama serde
çıkar var.
Alkolden ve sahte kahkahalardan akmış rimeli gözaltına yayılmış.
Keşke kendini benim gözlerimle görebilse diye geçiriyorum içimden.
Bakmayı bilen gözün görebileceği kadar yorgun ve bıkmış bir kadın o!
Bir yerlerde kırılmış olmalı, bir yerde, bir durakta mutlaka
kanatmışlar. Öyle acıtmışlar ki, kendi içine bakmaya korkar olmuş
sonunda.
Düşünüyorum da; her mahvedilmiş hayatın ardında, o yaşama dinamit
koymuş biri var mıdır? Bir kadını yoldan çıkaran, bir zamanlar kalbini
parçalamış olan bir adam mıdır? Peki, o adamı böylesine acımasız ve
vicdansız yapan da bir başka kadın mıdır?
Birilerini yaraladığımızda, birilerinin temiz ruhunu
kirlettiğimizde, aslında intikam mı alırız? Bizi de beyazken çamura
bulayanlar yüzünden mi değişiriz?
Aşka olan inancımızı, yolculuğun bir anında karşılaştığımız ve
belki de her şeyimizi ortaya koyduğumuz biri mi yıkar? Hayal
kırıklıklarımıza mı, aptal yerine koyulduğumuza mı daha çok yanarız?
Kötüye giden yol hep daha kolaydır. İnsanız, biri gelip kalbimizi
keskin bıçakla yaraladığında, can havliyle biz de yanlış hamleler
yapabiliriz. Buraya kadarı daha anlaşılabilir ancak kabuk bağlamış
yaraların intikamı derdine düştüğümüzde, aslında kaybettiğimiz kendi
hayatımız değil midir?
Yan masadaki kadını seyrediyorum. Sahte kahkahaların tüm
restoranı kaplamasına bakıyorum. Kendini orada otururken görebilseydi,
acaba yanlış bir masada oturduğunu fark eder miydi? Sigarayı arka arkaya
yakan, kıyafetleri son derece pahalı, parfümünün kokusu açık havada
bile rahatlıkla duyulan bu kadın, bu gece o adamın koynunda mı uyuyacak?
Peki, sevişmesi de kahkahaları kadar sahte mi olacak?
O kadın üzerine bir hikaye yazıyor olsaydım, belki de ilk paragrafı şöyle başlardı:
Kendiyle karşılaşmaya korkan, değişmiş bir kadın; bir gece yarısı
karşısında sahte kahkahalar attığı bir adamın kolunda, saat sabaha
yaklaşırken uyuyakalır. Bütün gece yaşadıklarına dayanabilmesini
sağlayan dubleler, sabah uyandığında sadece baş ağrısına sebep
olacaktır. Artık güneş doğmuş ve tüm kirler ışıkla beraber ortaya
dökülmüştür. Kadın kalkar, banyoya gider. Yüzünü yıkar, yüzüne bakar,
baktığının kendi yüzü olduğunu sanarak, ruhunu bıraktığı yerden almayı
yine unutur….

Candan Ünal