Kime Emanet Ediyoruz Aşkı?

[vgokhan]

Kime Emanet Ediyoruz Aşkı?
Kimlere emanet etmek istiyoruz hayatımızı? Birine aşık olduğumuzda, aslında tam
olarak ne ve kim olduklarını anlamadan, nasıl bir ömrü emanet etmeyi
göze alabiliyoruz?
Kime Emanet Ediyoruz Aşkı?


Sevginin açlığı sarınca bedenimizi, biraz şımartılmak isteyince ruhumuz,
kalbimiz birine kanmak isteyince, başka bir yüreğin içine saklanıp bu
dünyadan uzaklaşma özlemi çöreklenince; karşımıza çıkan ilk ışığa bir
değer katıyoruz.Var ediyoruz yok olanı, olmayanı olduruyoruz.
Sıfatlar yüklüyoruz karşımızdakinin haberi olmadan, kimseye
söylemediğimiz hayaller kuruyoruz.Birine, hiç de layık olmadığı
değerler veriyoruz. Üstelik onların böyle bir talebi olup olmadığını
bilmeden! Senaryoyu biz yazıp, filmi biz çekip, oyunculuğunu da biz
üstleniyoruz.Aslında ihtiyacımız olan şeyi unutup, kurduğumuz
binayı süslemeye başlıyoruz. Bir evi dekore eder gibi, farklı renklerle
boyuyoruz; perdeler, yastıklarla şenlendiriyoruz. İyi de, deprem olunca
ne olacak? Bu binanın temeli sağlam değil ki! Üstelik ihtiyacımız olan
şey bina da değildi! Bütün bunları yaparken, asıl olanı, yani sevgiye
olan ihtiyacımızın doyurulması gerektiğini unutuyoruz.İnandırıyoruz
kalbimizi, kendi kurduğumuz hayale. Aklımız arada bir ikaz ediyor bizi,
sesini duymamayı tercih ediyoruz. Çünkü elimizde –mış gibi yaptığımız,
aşk sandığımız, bizimle ilişkisi olan biri oluyor.Bütün bunlar yetmiyor;
bir de hayatımızın merkezine oturtuyoruz o birlikteliği. Her şeyimizi
ona göre ayarlıyoruz. Gereksizce fedakar, istenilmediği kadar verici,
fazlaca cömert oluyoruz.Hepsinin üstüne beklentilerimiz geliyor.
Kendi inşa ettiğimiz binanın niteliklerinden şikayet ediyoruz.
İsteklerimizi tam olarak karşılamadığından yakınıyoruz.Sonunda
beklenen oluyor! Hayal kırıklıkları, can acısı gelip çalıyor kapımızı.
Kalbimizde bir yara daha açılıyor. Bağırıyoruz ardından, neden öyle
olduğunu anlamaya çalışıyoruz. Cevabını bulamıyoruz.Biraz zaman
geçiyor. Külleniyor içimizin ateşi, sakinleşip alışıyoruz. Hayat eski
haline dönüyor. Sevginin açlığı yine sarıyor bedenimizi. Tam da o zaman,
biriyle çarpışıyor yollarımız. Ve sil baştan, yeniden aynı oyunları
oynuyoruz, bir oyunun içinde olduğumuzu bilmeden. Biz aşkı kime emanet
ediyoruz?
Candan Ünal