EN GÜÇLÜ TANIK: VİCDAN

[vgokhan]

Vicdan kendi kendimizi suçlayabilme, sorgulayabilme ve gerektiğinde
kendimize savaş açıp, tanıklık edip, ceza verebilme üstünlüğüdür. Akıl
ve vicdanımızın bize gösterdiği yol ile egomuzun ve dizginlenememiş
duygularımızın istekleri arasında zaman zaman seçimler yapmak,
çatışmalara göz yummak durumunda kalırız.

Çoğu zaman da egomuzu ve duygularımızı kayırmak gibi bir alışkanlık
içinde olmaktan da geri kalmayız. Oysa bedene ve akıla ne denli
muhtaçsak, iç dünyamız ve huzurumuz için vicdana da o denli ihtiyacımız
vardır. Aslında tüm bunlar biraz bilgi, biraz sorumluluk ve biraz da
deneyimle birleştirilirse kusursuz sonuçların alınması her zaman
olanaklıdır.

Gerçekte insanın egosu, güzel duyguların düşmanı değildir. Herşeye
karşın küçük bir çaba göstererek, eğiterek onu dost yapabiliriz. Vicdan,
insanı hep doğruya ve güzele götüren acımasız bir yönetici ve
yönlendiricidir.

Öyle ya da böyle, her gün gelişmekte olan sezgi ve duygularımızın etkisi
altında daha anlaşılır ve berrak duruma gelen güncel olayların rengi ve
tadı, vicdanımızı biraz daha geliştirir.

Vicdan kendisine karşı dürüst olan insanın tek efendisidir.

Elbette vicdan ve bilinci uyandırmak öyle kolay bir şey değildir. Bu
savaşta gün gelecek herkes cehennemi yaşayacaktır. Ama bu savaş bilinçli
bir biçimde devam ettirilebilirse o kapkara cehennemin, pespembe bir
cennete çabucak dönüştüğünü görebiliriz.

İnsanın vicdan ve bilincinin, bilgisizlik ve sevgisizlik karşısında
göstereceği dikkat, uyanıklık ve duyarlılık kendi içindeki kimliğini
bulmasına yardımcı olacaktır.

Vicdan bilinç, hoşgörü ve tüm sevgi duygularının kaynağıdır.

Koşullandırılmış düşünce ve bilinç, insanın gelişmesini yavaşlatır.
Özgür düşünce, özgür bilinç, özgür vicdan ise, kişinin gelişmesinde,
iyiyi, doğruyu, güzeli, gerçeği bulmasında öncülük yapar.

İnsanoğlu, vicdanın üstünlüğünü, şefkatin vazgeçilmezliğini, sevginin
sonsuz gücünü öğrenmedikçe, dünya hep acılar ve düş kırıklıkları dünyası
olarak sürecektir.

Kişinin yücelmesi anlayışa, vicdana ve bilgiye dayanır. Bunda en önemli
eylem, kendimize egemen olmak, diğer tanımıyla egomuzu denetim altına
almasını bilmektir.

İnsan bilinç ve vicdanı ile bilimi birleştirmek durumundadır. Aynı
zamanda; gelenekleri, dinsel görüşleri, teknolojinin gelişmeleri ile
bağdaştırmak ve böylece yaratıcı düşünceyi madde ile barıştırmak
çabasına girmek zorundadır.

İnsanca yaşamak, vicdanımızın sesini bastırmadan akıllıca, sorumlulukla
ve olumlulukla hareket etmekle başlar.

İçgüdüsel olarak, her olayda sorununuz ya da şaşkınlığınız ne olursa
olsun vicdanınız, sizin haklı olup olmadığınızı adeta bağırır. Tabii
duymak isterseniz ya da sesini boğmaya kalkmazsanız.

Vicdan rahatsızlığı, suçun işlendiği anda başlar ve devamlı insanı
huzursuz eder.

Böyle bir durumda suçluluk duyan kişi; ne kendi yargıçlığından ne de
kendine biçtiği hükümden kurtulamaz.

Her insan kendi vicdanı içinde en büyük özgürlüğünü yaşar.

Vicdan insanın; içinde tatlı tatlı duyumsadığı bir ilahi fısıldayıştır.

Bir kişiyi suçlarken, bir kişiyi yargılarken, terazinin öteki kefesine
de mutlaka vicdanınızı koyunuz. Göreceksiniz, varacağınız sonuçlar çok
daha adil olacaktır.

Hep kargaşalardan, çıkar çatışmalarından yana, ya yok etmek ya da
yalnızca kazanmak için koşullandırılmış bir dünya...

Çoğu zaman anlayışın, vicdanın, tertemiz duyguların, sezgilerin,
sevginin, hoşgörünün bir ütopya olarak benimsendiği bir dünya...

Yanlış, eğri, kötü bir uygulamanın, bir sabit fikir peşinde gitmeyi, kör
nefsine ve hatta zulme bayraktarlık etmeyi yaşamın sanki bir gereği ve
hatta gerçeği olarak görmeye başladığımız bir dünya...

Dünyanın bu katılaşmış ve kalıplaşmış görünümünden sıyrılın. Kendinizle,
öz kimliğinizle buluşun.

Asla unutmayın ki; her işimizde, her tavrımızda, her uygulamamızda
içimizdeki; en güçlü tanık, vicdanımızdır.

HANRI BENAZUS