BEŞİNCİ MEVSİM AŞKI

[vgokhan]

beşinci mevsim aşkı

gök yüzünü giyiyordu kadın
çileli gözleri toprağı kucaklayıverecekti
elma kızılı bakışları kaydı gözlerime
hüzün kokan nefesler alıyordu
belli ki özlemişti

ilk yaprak dökümünde taht kurmuştu kalbime
sonbahar kokan tütsüler yakardı gece vakti
yaklaştınız mı yanına hafızanızda bir eylül daha beliriverirdi
turuncu sarkılar söylerdi gözlerinden dökülmek üzere
sol anahtarı sevişirdi yakutlu akşam esintileriyle

yağmuru kovalayan hergele bir rüzgârdı sanki
gül kurusu elleri şefkat gibiydi hiç unutmam
düşmezdi elinden gece gibi ipince bir şal
ne zaman omzuna atsa teni renk değiştirdi sanırdınız
üşürdü akşama doğru

upuzun bir denizin yanında ağlardı
onun kumdaki ayak izine takılırdınız
ruhunuza bir olta işlenirdi o an
ta kalbinizin orta yerini delip geçerek
mercanlar vururdu sahile tek tek

vakit dolunaya az kalaysa eğer
inerdi şu yaşlı bahçeye
adım adım ilerlerken havuza
bir kuğu yüzmeye indi sanırdınız
üzerinde ince mi ince elbisesiyle

gün doğumunda uyanırdı uykusundan
güneşin kızı doğdu deseler bin yeminle inanırdım
bereket gibi gülümserdi yepyeni bir mevsim geldi sanırdım
inceden bir iç geçirirdi hemencecik
kadife saçları kovardı geceyi görürdüm

yağmur vakti bir başka severdim onu eylüle benzerdi