Bizi Affet!

[vgokhan]

Bizi Affet!


En
son ne zaman üstüne titremiştik? Ne zaman değerli kılmıştık?
Ucuzlatmadan, ayaklar altına almadan en son ne zaman gerçekten
yaşayabilmiştik?
Bizi Affet!


Bizler,
aşkı şimdi bulunduğu yere getirenler, suçluyuz. Birisini sevmeyi
unuttuğumuz için, bencilliğimizi aşka karıştırdığımız için suçluyuz.Kimler
sildi aklımızdan saflığı? Biz bu kadar kirlenmiş çocuklar değildik?
Zaten ne ara büyüdüğümüzü bile anlayamamıştık, sevdayı siyaha boyamayı
ne zaman öğrendik? Düşlerimiz yok muydu? Yan komşunun oğluna gönlümüz
kaydığında, saatler boyu yol gözlediğimizde, taşıdığımız aynı kalp
değil miydi? İlk öpüştüğünüz günü düşünün. Ellerinizin nasıl
terlediğini, yüzünüzün kızardığını, koşarak eve kaçtığınızı
hatırlamıyor musunuz?Yan yana yürürken ellerin çarpışması için
ettiğimiz duaları, sinemada sarılmasını beklerken filmi kaçırmayı, ilk
randevuların pastanede olmasını, unuttuk mu? Birlikte içilen gazozun,
şimdi içilen en pahalı şampanyadan bile lezzetli olduğu o yıllarda
yaşayan da bizler değil miydik? Sevişmeyi öğrendiğimiz için mi bozuldu
hepsi?Eve geç kalıp babadan dayak yeme riskini göze almak,
sevgiliyle beş dakika daha fazla olabilmek için değil miydi? Cep
telefonumuz olmadan, saatler boyu sabırla buluşma yerinde bekleyebilmek
için, aşktan başka neyi olabilir ki insanın? Altımızda son model
arabalarımızın olmadığı zamanlarda, uzun yürüyüşler yaparak ulaştığımız
çay bahçelerini, şimdi gitmeye değer bulmamak, bizim neye dönüştüğümüzü
gösterir?Bizler, kendimizi kirletirken, bize inanan aşkı da
lekeledik. Onu parçalamak için uğraştık. Egolarımızı sevginin önüne
koyduk. Yalan söyledik, aldattık. Gözlerimiz döndü para diye, aşkı üç
otuza sattık.Anılarımıza sahip çıkmadık. Kimseyi hatırlamadık. O
kadar bulandı ki yaşadıklarımızdan aklımız, emek verenlerin üstüne
bastık. Her ilişkimizi çıkar üstüne kurduk. Karşılıksız yapılan ne
varsa, hepsine gülerek baktık. Alay ettik, aramızda biraz temiz kalmış
kim varsa ve daha acısı, bunu yaparken hiç utanmadık.Bizler,
önce kişiliklerimizi kaybettik. Sahte özgüvenlerle yollara çıkıp, satın
aldıklarımızla var olabildik. Sonra kalplerimiz bozuldu, abdaldık,
aptal olduk. Sonunda kör olmayı becerdik. Baktıklarımızın gerçek
olmadığını, masalların birer yansıması olduğunu fark edemedik.
Kendimizle o kadar ilgiliydik ki, aynadaki yansımamızdan başka bir şey
sevemedik. Sen bizi affet Tanrım, sanırım biz aşkı kaybettik….