Aşk bağımlılık mıdır - 1?

[vgokhan]

Ağlayarak geldi yanıma… Saçını alelade toplamış, ne bulduysa
giymişti. Yüzünde makyaj yoktu, uzun süre ağladığı şiş gözlerinden
belliydi. Omuzları çökmüş biçimde karşıma oturdu. Yüzüme bakmadan
konuşmaya başladı.

www.stradadanismanlik.com

Fatoş Cömert
İlişki Terapisti/Bireysel ve Kurumsal Gelişim Danışmanı
Ağlayarak geldi yanıma… Saçını alelade
toplamış, ne bulduysa giymişti. Yüzünde makyaj yoktu, uzun süre
ağladığı şiş gözlerinden belliydi. Omuzları çökmüş biçimde karşıma
oturdu. Yüzüme bakmadan konuşmaya başladı.
“ Nefes alamıyorum…. İnanamıyorum böyle olduğuna! Sevmiyor artık beni… Aramız çok kötü.”
İki
yıldır her şey yolunda giderken, sevgilisi birden ondan uzaklaşmıştı.
İlk zamanlar onu sürekli ararken, şimdi telefonlarına bile çıkmıyordu.
Mesajlarına cevap vermiyordu.

İşte yine bozulan bir ilişki öyküsü, yine ağlayan bir taraf, kaçan diğer taraf…
Artık
onun takıntısı olmuştu sevgilisi. Bunun farkında bile değildi. Her şeyi
sevgisi adına yaşıyordu. İlişkilerini kurtarmak niyetindeydi ve elinden
geleni yapıyordu. Hep o arıyor, hep o hatırlıyor ama maalesef beklediği
ilgiyi göremiyordu.
“
Ne oldu, ne değişti anlamıyorum. Başlarda O’nun beni daha çok sevdiğini
düşünüyordum. Sürprizler yapıyordu. Hep O arıyordu. Kıskançlığından
neredeyse bunalmıştım. Ama birden her şey değişti!”
Aslında
hiçbir şey birden değişmezdi. Bu noktaya geldiklerini yeni fark etmişti
o kadar… Her geçen gün nasıl da bağımlı olduğunu ve kendisinin de ne
kadar değiştiğini görememişti.
Bağımlılık
ve kaybetme korkusu …. Her zaman birbirini kovalayan iki duygu…
Birbirlerini tetikleyen, ilişkileri çıkmaza götüren iki sebep…
Bir
tarafın o veya bu sebeple kaybetme korkusuna kapılmasıyla, bağımlı hale
gelmesi ne yazık ki ilişkilerdeki en büyük sorun oluyor. Çoğu zaman
dengenin bozulmasına, kişilerin duygusal yer değiştirmelerine neden
oluyor. Biri diğerini hayatının merkezine yerleştirdikçe, onsuz
yaşayamayacağını düşünüyor. Karşısındakinden beklentilerini her gün
biraz daha arttırıyor. Karşı tarafsa ilgiye o kadar alışıyor ki,
ilişkide kendisine düşen payı da diğerine yüklüyor. Nasılsa aramasa da
aranacak, hatırlamasa da hatırlanacak rahatlığına kapılıyor.
Heyecanını, isteğini, beğenilme hırsını kaybetmeye başlıyor.İlişki için
mücadele veya istek anlamsızlaşmaya başlıyor.Hatta “ her şeye
karışıyor.. Sürekli hesap soruyor… Ne yapsam yaranamıyorum..” diye
şikayetlerde bulunuyor.Partnerinden uzaklaştıkça uzaklaşıyor.
Diğer
taraf ise bu uzaklaşmaya tahammül edemeyip, daha da artırıyor
isteklerini… Beklentileri kuralları halini alıyor. Hırsa dönüşüyor
arzuları. Düşüncelerini, hayallerini, isteklerini hatta hayatını sadece
o kişiye veya o ilişkiye odaklıyor. İş hayatında, sosyal ilişkilerinde
başarısızlıklar gelmeye başlıyor ardından. Hiçbir konuya konsantre
olamıyor ondan başka…
Sevgilisinin
hayatını mahvettiğini anlatmaya başladı . Onun için işyerindekilerle ve
ailesiyle arasının açıldığını söylüyordu. Üzüntüden mide ağrıları
çekmeye başlamıştı. Hayattan zevk almıyordu. Tek istediği istenmek,
aranmak , daha fazla ilgi görmekti. Peki neden?
“ Çünkü onu çok seviyorum. Ben onu istiyorum. Onsuz yaşayamam. Bir daha böyle sevemem kimseyi!”
Aşırılık boyutunda sevgi yoktu oysaki… Bağımlılık! İşte sevgi sandığı ve vazgeçemediği duygu buydu… Vazgeçemediğimiz
her şey bağımlılığımız olmuştur. Artık sadece sahip olmak önemlidir.
Olay ya da kişi anlamını yitirmiş, elde etmek, elde tutmak tek hedef
olmuştur… Bu aşk mıdır?

Saygılarımla,
document.write("");
^{document.write("fatoscomert"+"@"+"stradadanismanlik.com");}
fatoscomert@stradadanismanlik.com

[vgokhan]

Aşk bağımlılık mıdır -2?

Bir hafta boyunca sevgilisini
aramamasını, asla mesaj çekmemesini isteyip göndermiştim O’nu. Bunun
çok zor olacağını söylemişti ama sonucun iyi olacağına inanarak
gitmişti. Aradan bir hafta geçip odama girdiğinde karşımda duran başka
bir kadın vardı. Saçları yapılmış, makyajı yerinde… Heyecanla geldi
yanıma.. Gülümsüyordu… Gözleri ışıl ışıldı….


Bir hafta boyunca sevgilisini aramamasını,
asla mesaj çekmemesini isteyip göndermiştim O’nu. Bunun çok zor
olacağını söylemişti ama sonucun iyi olacağına inanarak gitmişti.
Aradan bir hafta geçip odama girdiğinde karşımda duran başka bir kadın
vardı. Saçları yapılmış, makyajı yerinde… Heyecanla geldi yanıma..
Gülümsüyordu… Gözleri ışıl ışıldı….
“
İlk günler çok zorlandım… Defalarca mesaj yazdım ama göndermedim…
delirecek gibiydim hiçbir şey yapmadan durmak çok zor!... Aramamak,
mesaj yazmamak…. Ama dün aradı beni… Bu gün de mesaj yazdı iki kez… “
Aslında
geçen hafta da sevgilisi ona iki kez mesaj çekmişti ve iki kez de
aramıştı. Ama kendi yazdığı mesajlara o kadar boğulmuş ve o kadar çoktu
ki… Şimdi sustu ve O’nu dinledi… Belki de uzun zamandır ilk kez
duymuştu O’nu.

Bazen insan kendisi o kadar gürültü çıkarır
ki, karşısındakini duymaktan aciz kalır. Birkaç dakika sessizlik bile
çok şey fark etmemizi sağlar. Hiç olmadığını düşündüklerimiz, hiç
duymadığımızı sandıklarımız aslında oradadırlar.
Aradığı,
özlediği şey ilgi görmekti. Sevdiğinin kendisini fark etmesiydi.
Anlamasıydı. Bu isteği hayatına o kadar egemen olmuştu ki… İsteğine
odaklanıp, gerçekleşenleri göremez hale gelmişti…
Bir
hafta sonra geldiğinde kapıdan girişi daha da farklıydı. Artık
gözlerinde o ışık yoktu… Bakımlı ve güzel giyinmişti ama yüzündeki
gülümseme azalmıştı. Bu defa dertli ve çökmüş görünmüyordu. Sıkıntılı
ve alaycı bir haldeydi.
“
Sormayın!... Her şey değişti. Bi yandan da inanamıyorum. Sürekli
arıyor. Benimle ilgilenmiyorsun artık diyor… Mesaj mesaj üstüne… Sanki
o adam gitti başkası geldi. Ben aramadıkça kızıyor. Hatta geçen gün
kocaman bir demet gülle geldi.. Ama şimdi benim için çok önemli değil
maalesef… Ben isterken yapmıyordu.. Soğudum sanki ondan ben!....”
Gerçekte
ilgi görmek mi, ilgi istemek mi… Bağımlısı olduğumuz nedir? Aşk mı? Aşk
acısı çekmek mi? Elde ettiğimiz şeyler neden değer kaybediyor.
Vazgeçemediğimiz aşk mı, kaybetme korkusu mu yoksa istenmeyi istemek
mi?
Dört hafta
sonra odama yine geldiğinde, bambaşka bir kadın vardı karşımda. Saç
rengi değişmiş. Topuklu ayakkabıları, uçuşan elbisesiyle adeta uçarak
girdi odama. Çok neşeliydi. Gözleri kahkahalar atıyor, konuşurken
yüzünde güller açıyordu.
“
İnanmayacaksınız… Aşık oldum ben!... Bu defa tam istediğim gibi biri!
Çok romantik.. Çok ilgileniyor benimle sürekli arıyor… Çok mutluyum!..”

Ya haftalar önce ağladığı, ilgisi için sızlandığı sevgilisi ne olmuştu?
“
Ya o abarttı artık. Sürekli mesaj çekiyor.. Sana tapıyorum diyor… Çok
sıkılıyorum bazen.. Bitti diyorum anlamıyor!. Artık onu istemediğimi
anlatamıyorum bi türlü!..”
İşte
elde edilince değersizleşen, elde edilmeyene ve kaybetme korkusuna
çekim arasındaki kısır döngü yeniden başlamıştı. Yeni bir “ya beni terk
ederse “ korkusu.. Yeni bir kaygı fırsatı… Yeni bir elde etme hırsı..
Yeni bir AŞK!
Aşk,
bir bağımlılıktır. Bizi kendimizden uzaklaştıracak, acılara, özlemlere,
istenme isteğine duyulan bir bağımlılık. Bir kişiye değildir aşk.
Kendimize yaklaştıkça azalan, uzaklaştıkça artan bir vazgeçilmez ego
tatminidir.
Sevginin
yüceliğini taşımaz. Güvenli alanlarda değildir aşk. Sahip olma isteği
ve kaybetme korkusuyla bütünleşmiş, kendine başkaldırıştır. Evet.. Aşk
bağımlılıktır… Kendimize olan sevgisizliğimizden kaynaklanan bir
bağımlılıktır….
Sevginin güvenli ılık havasında, vazgeçilebilir olduğu oranda bize ait olan kendi kabullenişimiz yoktur aşkta…
Vazgeçemediğimiz
her şey bağımlılıktır. Vazgeçebildiklerimiz asıl sahip
çıktıklarımızdır. Sevgi kendimize ve dünyamıza sahip çıkışımızın en
güzel ve yüce görüntüsüdür… Sevgiyle…….
document.write("");
^{document.write("fatoscomert"+"@"+"stradadanismanlik.com");}
fatoscomert@stradadanismanlik.com