SARI PAPATYA

[vgokhan]

Babasının
sarıpaptyasıydı o... O kadar şeker ....O kadar tatlıydı ki kimileri
cimcime derdi ona...Zaman bir köprünün altından akan nehir gibi akıp
gidiyordu...Büyümekten korkmuyodu o küçücük kalbi...Hayelleri vardı ,
gülücükleri vardı... Hayat TOZPEMBEYDİ adeta onun için.....Babasının
SARIPAPATYAsıydı......
Ama
zaman geçti.... geçtikçe acı vermeye başladı hayat ona....Hayır diyordu
hayır hayat bu olamaz...Gözleri doluyordu ürkek bir ceylan gibi
siniyordu bir köşeye ağlayarak.....Kalbi her geçen gün bir yara daha
alıyordu... ve hergeçen gün daha fazla kanıyordu....Babasının sarı
papatyası soluyordu.....Nerdeydi hayelleri...Nerdeydi
gülücükleri....Nerdeydi o toz pembe gördüğü bulutlar....O hayat
nerdeydi.....Artık korkuyordu büyümekten...Hüzün mesken bilmişti
gözlerini artık.....Zaman akıyordu Günler geçiyordu.....Hergeçengün
soluyordu.....gözlerindeki o ışıltı yoktu ....Hayelleri yalan
olmuştu......Sevdikleri bir bir gidiyordu yanından.....Ama o halen
solmuş haliyle bile güçlüyüm diyordu.... Sonra baktı ...baktı
kendine.... nesi güçlüydü .... solmuştu işte.... Yaprakları bir bir
dökülmüştü....Kaçıyordu herşeyden, herkesten, kendinden ....
Keşke dedi yaşlı gözleriyle keşke bana sarı papatya demeseydin baba ve söleseydin hayatın toz pembe olmadığını ......

Hayat toz pembe değilmiş baba........
ALINTI