Büyük Aşklarım Nerede?

[vgokhan]

Tüm ruhum kesiklerle dolu, gördüğün kan
değil, ruhumun gözyaşları. Yara bere içinde bir aşk savaşçısından
fazlası olmayan kalbimle birlikte dayanmaya çalışıyoruz, kendini
tüketmeye uğraşan şu koca dünyaya.
Büyük Aşklarım Nerede?

Neden çaresi bulunmuyor, yıllarca gönülde biriken acıların? Her
tecrübeden yenilgiyle çıkmadım elbette, ama çoğunda gururlu bir
malubiyet satın aldığım doğrudur. Kaderin önüne geçmeye çalıştığımda,
büyük hayal kırıklıkları biriktirdim. Koleksiyona doğru gidebilir
hatta, ertelediğim ve elimde kalan düşlerim.

Kimseyi kendimden daha fazla üzmedim, en azından bilerek. Kendimden
fazla zarar verdiğim insanlar da olmadı ama çoğunu içimdeki benden çok
sevmişliğim vardır. İşin trajik tarafı, en çok sevdiklerimden darbe
almış olmamda saklıdır.
Şimdi
senin, sadece gözlerinle bakarak gördüğün, bir bedenden öteye var
edemediğin bu kadın, gülümsemelerinin ardında çok kırılmışlıklar
gizledi. Kimseye göstermeden, üstü örtülü kahredişlerini, makyajının
altında uyutmuşluğu çoktur. Sesinin titremesini duymasınlar diye, şen
kahkahalara boğulduğunda, kim bilir kaç bakış, hafif meşrepliği sıfat
olarak yapıştırmıştır arkasından?

İçten bir kucaklamaya, candan bir tebessüme, sahiplenilmiş bir sevgiye
olan açlığımla, sokaklar boyu yürüyerek, kalabalığın arasında
kayboluyorum. Fark etmesinler istiyorum. Birisi, sadece bir kişi bile
gözlerime bakar da anlarsa içimdeki aciz yanı, daha çok yıkılırım gibi
geliyor. Güçlü duruşumun, dilimdeki küfürlerin, belki heybetli ve asla
kadının zarafetine yakışmayan kaba yürüyüşümün ardında gizlediğim
halim, kırılganlığımı korumaktan başka bir şey olamaz.

Zaman zaman boş vermek geliyor içimden. Yeni gelecek acılardan korkarak
yaşamak, aslında yaşamak mıdır diye düşünmüyor değilim. Zaten en ağır
ve koyusunu görmüşsem gecenin, bundan böyle gelecek olan, gönlümün
tadını bildiklerinden biri değil midir? Öyle olmalı ama ya değilse?

Kendi ağırlığımdan fazla çekerdi, aklımdaki düşünceleri tartmaya
kalksam. O yüzden çok yavaş hareket edebiliyorum. Bir yerden, başka
yere geçerken, bedenim gidiyor fakat bir bakıyorum, ruhum ve aklım
oturmaya devam ediyor. Dönüp almak lazım, dönemiyorum. Boş bir çuvaldan
ne farkı var ki içinde akıl ve ruh taşımayan bedenin? Bunların hepsi
belki de bilinçaltımın şakalarıdır. Ama senin gördüğün şu kadının
içinde kıyamet yaşanıyor.
Etrafımı
izliyorum, kadınları, erkekleri, doğayı, gündüzü, geceyi, hayvanları,
hep bir koşturmaca var. Kim kimin arkasında, yanında duruyor belli
değil. Sonra kendi etrafıma bakıyorum, uzakta ama çok uzakta birkaç
hayali silüetten başka canlı görünmüyor. Peki, o büyük aşklarım,
tutkuyla bağlandıklarım, dostlarım, sevdiklerim, uğruna can
verebileceklerim neredeler? Bununla yüzleştiğinde dağılıyor insanlığım,
kırılıyor ama senin gördüğün gözyaşları bir yanımdan akıyor, en saf
olandan, kadınlığımdan…