SUSUYORUM ARTIK......

[vgokhan]

Susuyorum Artık.


Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde, ne de bağıra çağıra söylediğim
şarkıların sözleri. Dalgın gözlerle yürüdüğüm caddelerde
kayboluyorum...

Sonsuz bir inatla sarıldığım radyodan gelen o
harika melodilerin de tadı yok? Peki ya o yağmurda iliklerime kadar
ıslanmalarımı kim çaldı benden? Bilmiyorum!

Susuyorum artık...
Sustukça susuyorum. Sustukça, üzerime gelen insanlardan kurtarmak için
ruhumu, suskunluğuma sarılıyorum. Ama yine de saplanıyor yüreğime bazı
kelimeler. Bazıları da acıtıyor üstelik…

Sessiz geceler benim
için sığınılan bir liman sanki. Kendimi bulup bulup kaybettiğim
karanlıkta, şöyle bir uğradığım kelime hazinem de bir anlam ifade
etmiyor. Düşünüyorum da bu güne kadar hep; gibi yazmışım, gibi
okumuşum, gibi söylemişim ve en önemlisi; gibi sevmişim...

Elbette hiçbir şey, ben ol deyince olmaz. Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor
hızla. Tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor ve ben de yavaş yavaş
tükeniyorum...

Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde? Kocaman bir hiç! Öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan…

Öyle anlamsızki yaşadığım hayat. Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi
duruyor, elimi uzatıyorum tutmak için, kayboluyor. Benim dışımda
kopuyor bütün kıyametler ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenmiyorum…

Kalbime bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi arıyorum ya da yüreğime su serpecek
elin sahibini... Toprağa ateşi düşürecek, denizi yakamozlarla
süsleyecek sesin sahibini… Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan.
Örneğin, kimselerin bilmediği sırlarım olmalı ölürken... Kimselerin
gitmediği sokaklarım olmalı... İçimi kanatan özlemlerle yaşlanıp, sonra
da sessizce gitmeliyim bu dünyadan.

İşte yine susuyorum; siyah
bir geceye dönüyor her anım ve okuduğum her şiir kanatıyor yaralarımı.
İçimdeki çocuk ölüyor... Yalancı gülümseyişlerle beni ciddiyete çağıran
insanları da önemsemiyorum. Elimden kayıp gidenlerden korkmadığımı
bilmiyor ki hiç biri…