*****GÜL KIZ****

[aquahell]

Genç adam, hergün işe
giderken, yolunun üzerindeki, güllerle dolu bahçeye bakmadan geçemezdi. Her
sabah o rengarenk güller, içini neşeyle, sevinçle dolduruyordu.


Günler geçtikçe güllere
bakan gözleri, bahçedeki eve takılmaya başladı. Çünkü, son günlerde o evde,
tül perdenin gerisinde bir genç kızın silüetini görüyordu. Her geçişinde
güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp kaybolan genç kıza bakmadan
edemiyordu.


Bir sabah her
zamankinden daha erken yola çıktı. Bahçenin önüne geldiğinde yüreğinin
titrediğini, içinin ürperdiğini hissetti; her gün tül perdenin arkasında
gördüğü kız, bahçede gülleri suluyordu.


Güzel kız, genç adamı
görünce yüzü kızararak içeri kaçtı. Adam, genç kızın hayali gözlerinden
kaybolmasın diye gayret eder gibi, gözlerini bir güle dikerek öylece
kalakaldı. Gördüğü güzelliğin etkisinde kalmış sevdalandığını düşünüyordu.




Genç adam, artık her gün bir öncesine göre biraz daha erken geçiyordu, kızı
tekrar görürüm, umuduyla. Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan bir
silüetten başka şey göremiyor, kahroluyordu.


Genç kız da her sabah
heyacanla tüller arkasına geçiyor, genç adamın gelmesini bekliyordu.



*
* * *


Bir gün, genç adam
bahçenin önünden geçmedi. Genç kız gün boyunca boşuna bekledi. Ertesi gün,
daha ertesi gün yine boşuna bekledi, genç adam gelmedi. Genç kızın yüreğine
hüzün doluyordu.


*
* * *


Başka bir gün, yine
umutsuz gözlerle yola bakarken, bir grup insanın omuzlarında tabutla
geçtiklerini gördü genç kız. Aklından geçen korkunç düşünceden tüm vücudunun
titrediğini hissetti, yüreği sıkıştı; yoksa genç adam ölmüş müydü !. .



Genç kız yine her gün
tüllerin arkasına geçiyor, boş gözlerle dışarı bakıyordu. Yüzü de, artık
bakmadığı, sulamadığı gülleri gibi soluyordu.


*
* * *


Genç adam bir gün yine
geçti bahçenin önünden. Kaza geçirip, aylardır yattığı hastaneden sonunda
çıkmış, ilk iş olarak ta, güllü bahçenin önüne gelmişti. Ama ümit içinde
geldiği bahçenin önünde, gülen yüzü asıldı; bahçedeki güller solmuş, pencere
kara perdelerle sımsıkı kapatılmıştı.


Genç adam yolda oynayan
çocuklara sordu; "-Bu evde kimse yaşamıyor mu? ". Bir çocuk; "-İhtiyar bir
kadın yaşıyor. " dedi. Genç adam cevabını duymaktan korkarcasına, başka bir
soru sordu; " -Burda yaşayan genç kız ne oldu? " Çocuklardan biri atıldı;
"-o öldü. " dedi, genç adamın yana düşen kollarını, yaşaran gözlerini
görmeden başka bir çocuk atıldı; "-Verem olmuş, dün öldü. "


*
* * *



Yıllar sonraydı, küçük bir çocuk heyecanla annesiyle babasının yanına koştu,
güller arasında, sallanan sandalyede oturan ihtiyar adamı göstererek
bağırdı; "-Dedem gülüyor, dedem gülüyor baba !. . " Koşarak ihtiyarın
yanına gittiler, gülerken hiç görmedikleri yüzüne baktılar. Elinde bir gül
olan ihtiyar adamın yüzüne, gerçekten bir gülümseme yayılmıştı; biten bir
hasrete seviniyormuş gibi, yıllardır görmediği birine kavuşuyormuş gibi
mutlu bir gülümseyişti bu. Fakat gözleri kapalıydı. . .Yazar : Ahmet Ünal ÇAM