Ben Sana Hiç Es Demedim ki

[kardelen]

Ne siyah perçeminden tutup,
Ne sarılıp bitli yakana,
Ben sana gel demedim ki
Gel demedim ki asla.
Neredende düştün peşime,
Göz görmez ki envarını
Cisminin bin gölgesinde,
Bulan var mı esrarını?
Öyle salınma,
Gel ve çek git!
Davetsiz bir sancı senin gelişin,
Firarlara gebe!
Hüznü ruhuma resmedişin.
Dinlesene beni;
Ben sana hiç gel demedin ki...
Gelip de es demedim ki.

Al işte açık,
Yerle bir oldu cam çerçeve.
Es ve çek git!
Bırak beni yapayalnız.
Bırak; ben bende kalayım gülüm,
Bırak; solan gamzeme düşsün ölüm.
Parmak uçlarına basarak geç kapımdan,
Zemheriye söz vermesin ayaz.
Yada sis misali düş yakamdan...
Sen bakma kan lekesi kir değil,
Sen bakma üşüyen ölüm değil.
Firak değil,zeval değil,can değil.
Şimdi söyle! ! !
Hasretin tohumu eken kimdi,
Kimdi derimi parça parça biçen,
Kimdi her gece kanımı altın kadehte içen.
Ey hüznün rüzgarı,
Ben sana gel demedim ki...
Gelip de es demedim ki.

Ağır ve ürkek,
Bir biri ardına düştü nefes.
Başkası değil gülüm;
Bir senin aşkın yüreğimde serbest.
Feryada çalmış, bir “of” bıraktım sana.
Yanmaya namzet bir can!
Alyuvarı firar etmiş bir kan!
Oysa ne gerek vardı be,
Böyle davetsiz, böyle ulu orta.
Küfrünü duyma sen saçaklarımın,
Aldırma acısına bakışlarımın.
Sen hüznün rüzgarı,
Ben sana hiç gel demedim ki.
Gelip de es demedim ki.

Sırlar dünyasının kayıp düşüydüm.
Arsız bir sevdanın umarsız gülüşüydüm.
Kaç demin son düğümü,
Bu hüznüme bağlanan.
Estikçe es bakalım,
Çıkar seni de durduran.
Geçmiş bir zamandı.
Haramilerden kaçırmıştım hicranı,
Ve bir kemancıdan satın almıştım on paraya hüzzamı.
Çalınan baharların güz dönümü vakti mi?
Yelkovanı kayıp anın o en son saati mi?
Sen hüznün rüzgarı,
Ben sana hiç gel demedim ki.
O yelkovansız zamanlarda.
Gelip de es demedim ki.

Artık vakit tamam, desem de ne değişir?
Her yağmur bin rüzgara ruhumu devşirir.
Bu son günüm anla,
Artık hiçbir şey o şey değil
Ve yazdığım bu şey,bir şiir değil.
Son sözüm, ilk sözüm unutma sakın,
Artık her zerrende asılmak yakın.
Sen hüznün rüzgarı,
Ben sana hiç gel demedim ki.
Gelip de es demedim ki.

Tırnaklarımla kazıdım boşluğa hep adını,
Kaç yetimin sırtına yükledim sancını,
Sesim çıkmaz gülüm, sukûtun adıydı aşk
Şimdi her nazarın celbinde hasretin karanlık,
Tadı değdi kursağıma,miras kaldı ayrılık.
Al yanan bağrım üryanın kuşağından kurtuldu,
Adı rüzgar olan her şeyin sendin umudu.
Şimdi hayıflanma ”sus” adını hışmın haykırsın,
Bana da sadece;
“Ben sana hiç gel demedim ki.
Gelip de es demedim ki.”
Demek kalsın...

Engin Badem

http://www.antoloji.com/siir/media/22/www_antoloji_com_476422_198.WMA