ÇOK ÖZEL BİR HİKAYE

[vgokhan]

ÇOK ÖZEL BİR HİKAYE

Kendini
bildi bileli mor menekşeyi çok severdi. Çocukluğunun geçtiği ikikatlı
evin bahçesinde bahar geldiğinde mor mor açar, mis gibi
kokarlardı..Annesi mor menekşeleri hep duvar kenarına dikerdi..


gölgeyi
sever menekşelerderdi..Oysa ögretmeni bitkilerin güneş ışınları ile
fotosentez yaptığını anlatmıştı onlara .Bitkiler güneş ışığına
muhtaçtı.Mor menekşeler ne tuhaf bitkilerdi , her bitki güneşi
severken,onlar nedengölgeyi tercih ediyorlar diye düşündü durdu
Hande...Küçük, ufacık aklı ile aslında menekşelerin diğer çiçeklerden farklı olduğunu keşfetmişti, işte belki de menekşeler

bu yüzden
bu
kadar güzeldi.Herkesden farklı olursan, bu hayatta değerli olursun
yargısına varmıştı.Daha o yıllarda farklı olmak için uğras vermeye
başladı. ilk olarak, okulda kimsenin yanına oturmak istemediği Hacer'in
yanına oturmak istiyorum ögretmenim diyerek başladı farklılıklarla
süren hayatı. Hacer bile şaşırmış şaşkın şaşkın bakıyordu onun yüzüne.
Hacer çok dağınık, biraz anlama zorlukları olan problemli bir ailenin
kızı idi. Hande ise mühendis Kamil Beyin biricik kızı. Ögretmen pek
oturtmak istemedi önce Hacer'in yanına Hande' yi. Daha sonra bir
tatsızlık çıkmasın

diye öğretmen Hande'nin annesini çağırdı.

Annesi eve geldiklerinde Hande'ye sordu :

- Neden yavrum Hacer in yanına oturmak istiyorsun?

Hande cevap verdi :

- Geçen baharda menekşeler ekiyorduk hani anne, o gün sen bana menekşeler


güneşi sevmez demiştin, oysa her bitki güneşi sever. Menekseler farklı,
belki de


bu
yüzden bu kadar güzeller. Hacer'in yanına kimse oturmak istemiyor. Ben
farklı olmak istiyorum. Belki Hacer de güzeldir, onu fark etmek
istiyorum, dedi.

Annesinin ağzı açık kalmıştı. İlkokul 4.sınıf öğrencisi kızının
olgunluğuna hayran kalarak

- peki kızım kimin yanında istersen oturabilirsin, " dedi.


Pazartesi Hande Hacer'in yanında oturmaya başladı. Hem Hande
tedirgindi, hem Hacer.Birbirleri ile hiç konuşmuyorlardı. Diğer
kızlarda
soğumuştu Hande'den. Nasıl Hacer gibidağınık, bir şeyi, iki kere
anlatınca anlayan fakir bir kızın yanına oturmayı istemişti.En çok
alınan doktor Cemal Beyin kızı Esin'di. Anne babaları her hafta sonu
görüşüyorlar,

Hande ve Esin birlikte oynuyorlardı. Nasıl olur da
kendi
yerine Hacer'i seçerdi. Çok gururu kırılmıştı Esin'in. Hande ile
konuşmuyordu.Birgün Hande ve ailesi Esinlerle dağ köylerinden birinde
gerçekleştirilecek bir panayıra katılmak için sözleştiler. Hande gene
Esin'in somurtacağını bildiği için gitmek istemiyordu.İçin için de
Hacer'e kızmaya başlamıştı arkadaşları ile arasının bozulmasına sebep
olmuştu.Neden sanki bu kadar dağınıktı, neden her şeyi iki kerede
anlıyordu? Yoksa aptal mıydı?Sonra menekşeleri hatırladı hemen
düşüncelerinden
utandı. Hacer farklı diye yargılamaması gerekiyordu. Hacer'in, kimsenin
bilmediği güzelliklerini keşfedecekti. Buna tüm gücü ile inandı.
Panayıra gittiklerinde Esin somurtarak karşısında
oturuyordu, Hande ile konusmuyordu.

Hande canı sıkıldığından
biraz
dolaşmak için annesinden izin aldı. Köy yolunda yürümeye başladı. Hava
iyice soğumuş ve ayaz iyice artmıştı, kar atıştırmaya başlamıştı. Hande
karı çok seviyordu, yürüdü, yürüdü. Köye gelmişti. Bir evin
önünde durdu. Evin penceresinde ki saksıya gözü

ilişti. Gözlerine inanamıyordu, bunlar mor menekşelerdi. Ama kıştı ve
menekşeler soğuğu hiç

sevmezlerdi eve dogru bir adım attı. Kapıda beliren gölgeyi çok sonra
fark etti bu Hacerdi.

Hande'ye gülümsüyordu.

- Hoşgeldin Hande buyurmaz mısın?, dedi.

Biraz ürkek, şaşkınlıkla kapıya doğru ilerledi Hande ve içeri girdi. Oda
sıcacıktı odun sobası

her yeri ısıtmıştı. Menekşeler diyebildi sadece Hande...

- Bu soğukta ?

Hacer gülümsedi ;

- Onlar annem için, annem onları çok sever.

Sonra yatakta yatan kadını fark etti Hande.

"Annen hasta mı?" dedi.

"Evet 2 sene önce felç oldu ona ben bakıyorum, bizim kimsemiz yok, birtek
ineğimiz var onunla

geçiniyoruz. Ama tüm işler bana baktığı için derslere çalışacak pek
vaktim olmuyor, dedi Hacer

utanarak. Bir de bizim köyden şehre araç yok, bu yolu her gün yürüyorum o
yüzden de çok yorgun


okula
geliyorum dersleri anlamakta güçlük çekiyorum. Hande'nin gözleri
dolmuştu. Dışarıdan gelen ses ile kendine geldi. Annesi onu arıyordu.
Çok merak etmiş olmalıydı. Dışarıya koştu ve annesine sarıldı,
ağlıyordu. Bir müddet sonra anne bu Hacer diye tanıştırdı sıra
arkadaşını. Hacer'in yaptığı sıcak çorbadan içtiler birlikte. Hande annesine anlattı Hacer'in hayatını, ağlayarak.

"Bir şeyler yapalım anne" dedi.


O hafta annesi ve Hande, Hacerlere gidip annesi ve Hacer'i kendi
evlerine
taşıdılar. Hacer artık Handeler den okula gidip geliyordu, ne
dağınıktı, ne de aptal. Sınıfın en iyi öğrencisi olmuştu. Seneler geçti
Hacer ve Hande bir arkadaş değil, iki kız kardeşlerdi artık. Mor
menekşeler
Hande'ye Hacer'i armağan etmişti. Hacer'e ise hem Hande'yi, hem hayatı.
Seneler sonra ikisi de evlendi. Hacer şimdi bir doktor. Hande'den
vicdanın ne kadar önemli olduğunu öğrendi, hastalarına
vicdanıyla birlikte şifa dağıtıyor. Hande ise bir ögretmen. Çocuklara farklı olan şeyleri sevmeyi de ögretiyor. Bir kızı var

adı, Hacer Menekşe. Hayatta en çok sevdiği iki şeye birini daha ekledi
Hande.

LÜTFEN SEVGiNiZE ÖNYARGI KOYMAYIN.

HERŞEY SEVİNCEYE KADAR FARKLIDIR

SEVDİKTEN SONRA İSE SEVGİNİN DİLİ HEP AYNIDIR