AKŞAM GÖZLÜM

[vgokhan]

Hiçbirşey, hiç birkimse onu geçmişinden bu güne döndürememişti.
Bir veda bile edemeden ayrıldıkları günde hayatı takılı kalmıştı.
Zaman
o yıllarda ruhuyla duygularıyla onu esir almıştı sanki.Ama aynalar
yokmu, şu aynalar, yıllarla birleşip, sanki onu zamanın gerisinden
koparıp bugüne getirmeye çalışıyorlardı.

Ne büyük sevgiydi
böyle,yoksa takıntımıydı, saplantımıydı? kendisi bile bilmiyordu.
Geçmişinde ve geleceğinde biri olacaksa sadece onun için O vardı .O’
ndan başka kimse ona AKŞAM GÖZLÜM demezdi. O, gözlerinin puslu
siyahlığını akşam vakitlerine benzetirdi hep…
Ne kadar çok
yakıştırırdı o puslu gözleri O’na, ve bir parçada hüzünlü bulurdu
.Sileceğim gözlerinden o hüznü derdi . Sevdiği yanındayken, mutluyken
hangi sebeple hüzün gözlerine çöreklenebilirdi ki? .Bu sözlerine hep
güler geçerdi.

--Delisin sen bende ne arar hüzün sen yanımda olduktan sonra derdi.

İşte o günlerde olmayan hüzün , bu zamansız ayrılığın ardında çöreklenip yuva yapmıştı gözlerine.

Bir
türlü bu vedasız ayrılığı kabullenemiyordu .Böyle bitemez, bitmemeli
birgün mutlaka biryerlerde onunla karşılaşacağım diyordu. Hiç bu
umudunu kaybetmemişti. Kutsal gecelerde bile ilk önce rabbinden,
dünyalık olarak sadece onunla birgün karşılaştırmasını dilerdi.

İşte o gün bu gündü. Dilekleri kabul olmuştu.Beklemediği bir anda nihayet kader onu karşısına çıkarmıştı.

Büyükçe
bir hipermarketin oyuncak reyonundan geçerken, birden gözleri tanıdık
bir simaya takıldı.önce gözlerine inanamadı, dikkatlice yeniden baktı
evet…evet O’ydu,sonra yanındakileri fark etti. Ama onun kurduğu hayali
karşılaşmalar bu kadar kalabalık değildi. Yanında hoş bir hanım, birde
sevimli bir kız çocuğu vardı.Uzaktan bir müddet bu mutlu aile tablosunu
seyretti.Yaklaşmaktan vazgeçti.sonra geriye döndü, bu anı yıllardır
bekliyordu, konuşamasa bile daha yakından görmeyi, hatta onun da
kendisini görmesini istiyordu.

Ağır, ağır reyona doğru
ilerledi, genç adamın sırtı dönüktü, kendisini hiç fark etmemişti.Kızı
için oyuncak seçiyorlar, kızının gönlüne göre olanını bulmaya
çalışıyorlardı.Kısa bir süre daha onları fark ettirmeden seyretti.Neler
gelip geçmişti aklından ,hızlı saran bir film şeridi gibi yıllarca
geriye, ondan sonrasına ve şu ana hızlı bir yolculuk yapmıştı.Bu mutlu
tablo daha önceleri ikisi için her gün çizilir, mutlulukla
boyanırdı.İçi burkuluyordu anımsadıkça, gözlerinden süzülen ılık birkaç
damla yaş onu kendine getirmişti.

Tezgaha yaklaştı. Gözüne rafta siyah gözlü bir bebek takılmıştı
“ akşam gözlü” diye aklından geçti, tezgahtara gülümseyerek;

_bana akşam gözlü bebeği uzatırmısınız ? diyerek bebeği gösterdi

Bu
sözle yanındaki genç adam öyle ani bir dönüş yapmıştı ki. Hem bu iki
kelimeyi ,hem de bu sesin sahibini hemen tanımıştı, bir anda göz göze
geldiler.hala sevdiğini gözlerindeki heyecan,mutluluk,şaşkınlık
pırıltısı aynı şekildeydi.demek ki bu karşılaşma onu anide olsa çok
heyecanlandırmıştı paniklemiş hareketleri değişmişti, şaşkın ve
mutluluk karışımı bir pırıltı vardı gözlerinde çok iyi tanırdı bu
bakışları.Yıllar O’ na ne kadar çok yaramıştı, hala eskisi kadar çekici
ve hoş görünüyordu ,hele şakaklarına düşen o hafif kırlık ona öyle
olgun bir hava vermişti ki. ..

Bir an kendini toparlayıp
gözlerini kaçırdı.Bu arada tezgahtar bebeği uzatmıştı.bir türlü oyuncak
beyenemeyen küçük kız elindeki bebeğe gözlerini dikmişti.Belli ki
beğenmişti, ister gibiydi.gülümseyerek küçük kıza,
_beğendinmi? Senmi istiyorsun? diye sordu. Küçük kız evet der gibi başını salladı.
_istersen
sana verebilirim. Benim nasılsa oynayacak çocuğum yok, ama bir şartla
;ben gözlerini çok sevdim adını “ Akşam Gözlü” koymak istemiştim,sen
koyarmısın?

Küçük kızdan ses yoktu…yine gülümseyerek

_senin adın ne diye sordu. Küçük kızdan yine ses yoktu. Baba söze karıştı

_ismi ÖYKÜ…

Bu
cevap onu öyle derinden sarsmıştı ki ; kızına Akşam Gözlü’sünün ismini
koymuştu. Demek ki O da unutmamıştı.aldığı cevap yılların bütün acısını
silivermişti bir anda. Ayrılıklarına sebep her ne ise demek ki çok
önemli aşamayacağı bir nedendi. Biliyordu, biliyordu hala sevildiğini
biliyordu.

.Bebeği tezgaha geri bıraktı, ağır adımlarla
sırtını dönüp ilerlemeye başladı.İçinde tarifi imkansız bir mutluluk
vardı. Köşeyi dönerken son bir defa daha başını çevirip baktığında
Akşam
gözlü bebek sevdiğinin ellerindeydi…ve ona gitme kal diyememenin
acısıyla hüzünlenmiş bir çift gözü üzerinde hissederek ağır, ağır
gözden kayboldu…

Hüzün’Ce/Ü 22 EKİM 2008

Cemile Ünal